Ժամանակակից իրականության մեջ շատերին թվում է , թե ով երգել գիտի՝ երգիչ է , գրել գիտի ՝գրող, իսկ ուղիղ գիծ քաշողը՝ նկարիչ : Սակայն, ստեղծագործելը տարիներ շարունակ եղել է ընտրված մարդկանց շնորհ։
Analitik.am - ի հետ զրուցակիցն է նկարիչ Դավիթ Դանիելյանը:
Յուրաքանչյուր նկարչի , գոնե մեկ անգամ հարցնում են՝ ինչպե՞ս ճիշտ ներկայացնել իրեն , քանի որ կերպարվեստն ունի բազմաթիվ ճյուղեր , որոնցում առանձնահատուկ մատուցման տաղանդն առաջնային է : Այսպիսով , նկարիչ , դիմանկարիչ , թե՞ այլ կերպ , ինչպե՞ս դիմել Ձեզ ։
Ես գեղանկարիչ եմ , կարող եք ինձ այդպես կոչել , իհարկե ժամանակ առ ժամանակ զբաղվել եմ նաև դիզայներական աշխատանքներով , բայց ինձ համարում եմ գեղանկարիչ ։ Նկարել սկսել եմ 4-5 տարեկան հասակում , քանի որ մանկությանս զգալի ժամանակահատվածն անցկացրել եմ հայրիկիս արվեստանոցում , բնականաբար, շատ եմ տեսել , թե ինչպես է հայրս աշխատում իր ստեղծագործությունների վրա և այդ ամենից տպավորված սկսեցի նկարել , իսկ աշխատանքներս աբստրակտ ոճի մեջ են ։
Հայտնի է , որ աշխարհահռչակ նկարիչներից ոմանք չեն ունեցել մասնագիտական կրթություն , այնուամենայնիվ, նրանց աշխատանքները սիրվել և գնահատվել են հանրության կողմից ։ Ձեր կարծիքով՝ նկարչական կրթությունը ի՞նչ դեր ունի ճանաչման ու գնահատման մեջ , և ի՞նչ կրթություն եք ստացել Դուք ։
Նախ՝ մի քանի խոսքով ներկայացնեմ անցածս ճանապարհը ։ Ծնվել եմ քաղաք Կապանում , նկարիչ ՝ Հրանտ Դանիելյանի ընտանիքում , ավարտել եմ Կապանի գեղարվեստի դպրոցը , այնուհետև ընդունվել եմ Երևանի Գեղեցիկ Արվեստների Ազգային Ակադեմիա ։ Առհասարակ, ցանկացած ոլորտում մասնագիտական ուսումը ողջունելի է , սակայն, իմ կարծիքով մշակույթի ոլորտում ոչ բոլոր ստեղծագործողների դեպքում է պարտադիր ունենալ մասնագիտական կրթություն , քանի որ ականատես եմ եղել շատ արվեստագետների ստեղծագործական հաջողություններին , ովքեր ոչ մի հատուկ կրթություն չեն ստացել ։
Մի փոքր համեմատական անցկացնենք՝ ինչպես գրիչը գրողի համար,այնպես էլ գույները նկարչի , առաջինի դեպքում բարձրագույն մտքի թռիչք , մյուսի դեպքում՝ տեսողական գրավչություն ։ Մասնավորապես, Ձեր նկարներում իշխում են վառ գույները , ինչո՞վ է պայմանավորված գույների ընտրությունը և ի՞նչ տեսակ միջավայր է պետք նկարչին ։
Գույների ընտրությունը կապված է նկարչի հոգեվիճակի և տրամադրության հետ , կարծում եմ՝ միշտ չէ , որ միջավայրը համապատասխանում է նկարչի ստեղծագործական ընթացքին , բայց և այնպես , ցանկալի է , որ ստեղծագործող մարդն աշխատի ավելի հանգիստ միջավայրում , որպեսզի խանգարող հանգամանքներ չլինեն որոշակի նկար ստանալու պրոցեսում ։
Ժամանակը բազմաթիվ նոր մտահաղացումներ և մոտեցումներ է բերել նկարչության և արվեստի տարբեր ասպարեզներ ։ Ինչպե՞ս եք վերաբերվում այդ նորարարություններին և ի՞նչի մասին են խոսում ձեր նկարած նկարները ։
Արվեստի տարբեր ճյուղեր տարբեր ժամանակներում ապրել և ապրում են իրենց էվոլյուցիան ։ Շատ երկրներում ամեն օր զարգանում է արվեստի որոշակի ոլորտներ , ես ինքս էլ հետևում եմ դրանց զարգացումներին և բավականին լավ եմ վերաբերվում , իսկ իմ նկարած նկարները խոսում են տարբեր թեմաների մասին և ամեն մի նկար ունի իր պատմությունը ։
Ձեր նկատելի փորձը կերպարվեստում թույլ է տալիս մտածել , որ այս ասպարեզում բազում ներդրումներ , ինչպես նաև մի շարք անհատական ցուցահանդեսներ եք ունեցել ։ Մի փոքր խոսենք ձեր առաջխաղացումների և առաջիկա ծրագրերի մասին ։
Բազմիցս ունեցել եմ անհատական և խմբակային ցուցահանդեսներ ,առաջիկայում պլանավորում եմ անհատական մեկ ցուցահանդես ՄԱԿ - ի Հայաստանյան գրասենյակի սրահում , այն կկայանա այս տարվա ապրիլ ամսին ։ Իսկ հունիս-հուլիս ամիսներին նախատեսում եմ մասնակցել Եվրոպայում տեղի ունեցող միջազգային ցուցահանդեսներին ։
Դավիթ , անդրադառնանք ձեր մի քանի նկարներին, որոնք արժանացել են բարձր գնահատականի, փորձենք վերծանել դրանց գաղափարախոսությունը : Ի՞նչ է տալիս Ձեզ մարդկանց կողմից գնահատված լինելու փաստը ։
Յուրաքանչյուր նկար մարդն իր ձևով է վերլուծում , ավելի ճիշտ է թողնել այդ վերլուծությունները մարդկանց , որ զգան իրենց ձևով և ստանան նկարից փոխանցվող իրենց սեփական էմոցիաները ։ Ես երջանիկ եմ լինել գնահատված , նախ և առաջ , որպես մարդ տեսակ , հետո նոր՝ արվեստագետ ։ Ցանկացած գնահատական ավելի մեծ պատասխանատվության զգացողություն է առաջացնում և դրդում հասնել պրոֆեսիոնալիզմի և ավելի բարձր հարթակներում ներկայացնել իմ արվեստը ։ Նկարչությունը մասնագիտություն չէ , դա կյանք է, դա մեծ սեր է , առանց որի նկարիչը չի կարող հանգիստ ապրել ։
Ի՞նչ կասեք այն մտքին , որ մեր երկրում արվեստագետներին արժանի տեղ ու գնահատական չեն տալիս , այդ թվում ՝ նկարիչներին ։ Կարծես թե արվեստը որոշակիորեն ետին պլան է մղվել ։ Որպես նկարիչ , որքանո՞վ եք Ձեզ գնահատված ու հասկացված զգում մեր երկրում ։
Ըստ իս ՝ 21-րդ դարը ցանկացած երկրում ստեղծել է այդպիսի իրականություն , կան թե ընդունված և թե չընդունված նկարիչներ , նույնն է նաև Հայաստանում ։ Ինչ վերաբերվում է ինձ՝ կարծում եմ՝ ամեն ինչ դեռ առջևում է ։