Analitik.am-ի զրուցակիցն է ծանրամարտի Եվրոպայի առաջնության բրոնզե մեդալակիր Տաթև Հակոբյանը:
Տաթև, ի՞նչ է իրենից ներկայացնում ծանրամարտը և ինչո՞ւ ընտրեցիք հենց այս մարզաձևը:
Հայաստանում ծանրամարտը սկսել է զարգանալ 1920 - ական թվականներից, մինչև 1936 թ. դասական վարժությունները եղել են 5 - ը, 1936 -1972թ.- ը՝ 3 - ը, իսկ 1972թ.- ից առ այսօր մրցակցային են համարվում 2-ը: Ծանր աթլետիկական վարժությունները կիրառվում են գրեթե բոլոր ուժային մարզաձևերում: Մանկուց սիրել եմ ուժային մարզաձևերը: Երբ սովորում էի 7-րդ դասարանում, ֆիզկուլտուրայի դասի ժամանակ տղաներին հանձնարարված էր ծանրաձող բարձրացնել, տղաների մեծ մասին այդպես էլ չհաջողվեց ծանրաձողը պահել գլխավերևում և իմ մեջ հետաքրքրություն առաջացավ փորձել: Ես կարողացա հաղթահարել և ծանրաձողը պահել գլխավերևում, այդ օրվանից իմ մեջ ցանկություն առաջացավ զբաղվել հենց ծանրամարտով: Դրան հաջորդեց Նազիկ Ավդալյանի հաջողությունն աշխարհի առաջնությունում, որն իմ մեջ ավելի մեծ ոգևորություն առաջացրեց: Ծանրամարտով զբաղվելու առաջին իսկ օրվանից այն եղել է իմ առօրյայի անբաժանելի մասը, և ես չեմ պատկերացնում ինձ առանց ծանրամարտի, առանց մարզումների, այն ինձ համար ապրելակերպ է:
Ինչպե՞ս վերաբերվեցին Ձեր ընտանիքի անդամներն այս մարզաձևն ընտրելու որոշմանը:
Ընտանիքիս անդամները մեծ դժվարությամբ համաձայնեցին այն մտքի հետ, որ ես ցանկանում եմ ծանրամարտով զբաղվել, բայց ինձ հաջողվեց ստանալ նրանց թույլտվությունը և հաջողվեց փոխանցել իմ ոգևորությունը, քանի որ առաջին հաջողությունս երկար սպասեցնել չտվեց:
Հայտնի է, որ մասնակցել եք բազմաթիվ առաջնությունների, ի՞նչ առավելություններ ունեն այդ առաջնությունները:
Յուրաքանչյուր մրցում և հաղթանակ մարզիկի մոտ մեծ ոգևորություն է առաջացնում, ինչպես նաև ավելիին ձգտելու ցանկություն և նպատակ: Միջազգային մրցումներում առաջին հաջողությունն ունեցել եմ 2013թ.-ին պատանիների Եվրոպայի առաջնությունում, որից հետո, ցավոք, վնասվածքների պատճառով երկարատև ընդմիջում ունեցա: Երկարատև ընդմիջումից հետո վերադառնալով հարթակ՝ մեծահասակների Եվրոպայի առաջնությունում գրավեցի 3-րդ տեղը, որին էլ հաջորդեց մինչև 23 տարեկանների Եվրոպայի առաջնությունը, որտեղ գրավեցի 2-րդ տեղը:
Իսկ ի՞նչ դժվարությունների առաջ են կանգնեցնում նմանատիպ վնասվածքները:
Եվրոպայի 23 տարեկանների առաջնությունից հետո ունեի դաստակի վնասվածք և ստիպված էի վիրահատվել: Կան մարզիկներ, որ նմանատիպ վնասվածքներից հետո կոտրվում են և հիասթափություն ապրում, քանի որ ստիպված են լինում մազրումները սկսել 0-ից, բայց նմանատիպ խնդիրները սպորտում ինձ ավելի են կոփում և ստիպում ձգտել ավելիին, քանի որ, եթե կա նպատակ, ապա ոչինչ չի կարող խանգարել նպատակին հասնելու համար:
Հաշվի առնելով բոլոր արդյունքները՝ գո՞հ եք դրանցից:
Ինձ համար կարևորն այն է, որ մարզիչները գոհ լինեն, ինձ դա է գոհացնում և մինչ օրս ինձ հաջողվել է գոհացնել մարզիչներին:
Այս մարզաձևում ի՞նչն եք ավելի շատ կարևորում:
Ծանրամարտով զբաղվելու համար մարզիկին պետք է մեծ կամքի ուժ, քանի որ հաջողության ճանապարհին բազում խնդիրներ է պետք հաղթահարել:
Ի՞նչ եք կարծում՝ գոյություն ունի՞ սահման, որից հետո լավ արդյունքի հասնելը դառնում է դժվար:
Յուրաքանչյուր հաղթանակ մարզիկին ստիպում է ձգտել ավելիին, երբ մարզիկը նվիրված է իր գործին, անկախ ամեն ինչից, ոչինչ չի կարող նրան խանգարել հասնել և ավելի մեծ բարձրունքներ նվաճել:
Ինչպիսի՞ խնդիրներ կան ներկայումս այս մարզաձևում, ո՞ւմ կողմից պետք է ակնկալել այդ խնդիրների լուծումը:
Առաջնային խնդիրներից է մարզագույքի պակասը: Քանի որ կանանց և տղամարդկանց ծանրաձողերը տարբեր են, մենք ունենք մարզագույքի որոշակի խնդիր: Կան մարզադպրոցներ, որտեղ բացակայում են 15 կգ-անոց ծանրաձողեր, որոնք նախատեսված են աղջիկների համար, և ես կարծում եմ՝ այդ բացը լրացնելով կնպաստեն մեր մարզուհիների արդյունքների բարելավմանն ու կանանց ծանրամարտի զարգացմանը Հայաստանում:
Մարզական կարիերայի հետ կապված ի՞նչ նպատակներ ունեք:
Ինչպես յուրաքանչյուր մարզիկի, այնպես էլ իմ նպատակն է օլիմպիական խաղերում մասնակցելը, ինչպես նաև՝ օլիմպիական մեդալը:
Ի՞նչ կասեք այն մարդկանց, ովքեր Ձեզ ուժ և դրական լիցքեր են հաղորդում:
Շնորհակալություն եմ հայտնում այն մարդկանց, ովքեր կողքիս են և աջակցում են ինձ: Եվ առաջին հերթին ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել մեր մարզիչներին, քանի որ նրանց քրտնաջան աշխատանքի շնորհիվ է, որ կարողանում ենք հաջողությունների հասնել: