Անկեղծ ասած պատերազմական իրավիճակում ինձ համար խորթ են հակառակորդի մարդկային կորուստներից ցավ ապրողները, քանի որ նախ պատերազմն ինքնին ենթադրում է ցավագին կորուստներ, մարդկային տարբեր ճակատագրերի զեղումներ, բայց միևնույն ժամանակ քո դերի ու նշանակության փիլիսոփայությունն է ֆիքսում, քո իսկ հողում, տարածքում ապրելու միակ գրավականն է, այնպես որ հումանիստական ապրումները խաղաղ ժամանակ հասկանալի են, բայց ոչ երբեք պատերազմում:
Կեցցե՜ն հայկական պետության դե ֆակտո սահմանները պահողները և ըստ անհրաժեշտության այդ տարածքներն ընդլայնողները:
