Սիրելի մայրեր, քույրեր, հարսներ: Կիսում եմ ձեր ցավը, ես էլ որդուս զոհվելուց 22 տարի անց կորցրեցի տղայի պես սիրված փեսայիս:
Ցավ եմ ապրում, որ իմ նման մամաներն ավելացան: Սա ազգային սուգ է, սա պատերազմի անվան տակ ցեղասպանություն է:
Մենք պետք է ուժեղ գտնվենք, ու չպետք է թողնենք, որ, ոմն դասալիքներ խմեն մեր որդիների արյունը, թույլ չենք տա, որ անարգեն մեր որդիների թափած արյունը:
Հ.Գ Կոչ եմ անում վարչապետի աթոռը զբաղացնող անձին. «Եթե նույնիսկ որոշես մի թիզ հող հանձնել, լավ իմացիր որդեկորույս մայրը այլևս ոչինչ չունի կորցնելու, քեզ իմ ձեռքերով կխեղդեմ մեր բալեքի արյան մեջ»:
Փեսաս զոհվեց.՝ «Ո՝Չ ՄԻ ՀԵՏ ՔԱՅԼ» խոսքերը շուրթերին…
