Ցավոտ բան եմ ասելու, խնդրում եմ ներողամիտ լինեք: Բաքվում կայացող շքերթի ամենացավոտ կողմը ոչ մեզանից վերցրած տեխնիկան է, ոչ էլ հայ ռազմագերիների ցուցադրությունը:
Ցավը նրանում է, որ մեր «իշխանությունները» այնքան թուլամորթ ու անկարող են, այնքան են զբաղված սեփական անձը շոյելով, աթոռը պահելու մոլուցքով ու մարդկանց մոլորեցնելու գործով, որ չեն էլ մտածում գերիների ճակատագրի մասին:
Չեն մտածում, որ մեր երիտասարդներին շքերթում ցուցադրելը չարյաց փոքրագույնն է: Աստված մի արասցե սկսեն պրոցեսս, ինչից ես ամենաշատն եմ վախենում. մարդկային օրգանների վաճառք:
Այո´, շատ ցավոտ բան եմ ասում, ներեցեք, բայց մենք չպետք է մոռանանք` ում հետ գործ ունենք:
Մի՞թե կապիտուլյանտը ժամանակ ունի լավաշ տեքստերով ստատուսներ գրելու, փոխարենը մտածի ժամ առաջ գերիների խնդրի լուծումը գտնելու: Ապաշնորհն ու դաժանն էլ չափ ու սահման ունեն:
Լռի´ր կապիտուլյանտ, քանի այդ աթոռը դեռ զբաղեցնում ես, զբաղվի´ր գերիների հարցով: Քո բառապաշարով` լիզի´ր յուրաքանչյուրի կոշիկները, ով կարող է գոնե մի երիտասարդի կյանք փրկել: Լիզի´ր, քանզի այլ բանի ակնհայտ է, որ ընդունակ չես:
Երևանի ավագանու անդամ Թեհմինա Վարդանյան
