Նիկոլ Փաշինյանը, «Իրենց քայլական» վաստակները վախից «տակները լցնում են», երբ լսում են անհապաղ հրաժարական տալու պահանջները, կոչերն ու առաջարկությունները: Նրանք պատեհ-անպատեհ շեշտում են և պնդում, որ իրենք լեգիտիմ են, ժողովրդի կողմից ընտրված՝ մոռանալով, որ իրենց լեգիտիմությունը վաղուց արդեն կորցրել են, որ իրենք այլևս ոչ լեգիտիմ են, արհամարված և հեղինակազրկված:
Այս վարչակազմի դրածոները սարսափում են այն մտքից, որ ընտրությունները անցկացվեն անցումային կառավարության միջոցով, անցկացվեն՝ երբ իրենք չեն լինի իշխանությունում և չեն ունենա համապատասխան ազդեցության լծակներ: Վախենում են, որովհետև գիտեն, որ այլևս իրենք ձայներ չեն ստանա, որ իրենց վարկանիշն ընկել է երկրաչափական պրոգրեսիայով:
Դրա համար հնարավորինս ամուր կառչում են իշխանությունից, իքնասոսնձվում աթոռներից, քանի որ գիտեն, որ կկորցնեն իշխանության ընձեռած բարիքները, բարեկեցիկ կյանքը և անպայման կկրեն պատասխանատվություն՝ անձեռնահասության, ապաշնորհության, պետական կառույցները կազմաքանդելու, իրավախախտումների, անօրինականությունների, դավաճանության և հանցավոր անգործունեության համար:
Կառչելով իշխանությունից, նրանք շարունակում են նույն տեխնոլոգիաներով իրենց մանիպուլյացիաները, տնավարի ու գավառական մակարդակով երկիրը կառավարելը, ստելը՝ մոռանալով պետության զարգացման, անվտանգության, տնտեսական, սոցիալական կարևորագույն և առաջնահերթ խնդիրները, ժողովրդի բարեկեցությունն ու ցածր կենսամակարդակը:
Նրանք, եթե մի փոքր անգամ վստահ լինեին, որ իրենց վարկանիշը բարձր է, որ իրենք կընտրվեն՝ կհամաձայնվեին ընդիմության առաջարկին, սակայն նրանք գիտեն, որ իրենց հեղինակությունը հավասարվել է արդեն շրիշակին և իրենք իրենց քաղաքական ռեաբիլիտացիան պետք է սկսեն Նիկոլի թեզին համապատասխան՝ զրոյական կետից...
Նրանք սարսափում են նաև ՀՀ քաղաքացիների հետ նախընտրական հանդիպումների, շփվելու հեռանկարից, դավաճանի խարանի մասին հիշեցումներից...
Ռոբերտ Մելքոնյան
