The New York Times -ը գրում է.
՛՛Ուկրաինայի վերաբերյալ թարմ նախագիծը տալիս է հույսեր, բայց դրա հետ միասին կասկածներ է առաջ բերում: Մոտ օրերին պարզ կլինի, թե ինչքան է խաղաղության հաստատման նոր համաձայնագիրն արդյունավետ:
Լավատեսները պնդում են, որ ՛՛Մինսկ 2՛՛-ը կնքվել է եվրոպական երկու կարևորագույն լիդերների ներկայությամբ, ինչպես նաև Պուտինի և Պորոշենկոյի մասնակցությամբ, ուստի այն պետք է արդյունք տա: Վատատեսներն էլ կարծում են, որ համաձայնագիրն ուղղակի թաքցնում է որոշ չհղկված հարցեր, որոնք էլ հենց դրդել են դիմել ռազմական գործողությունների:
Այս համաձայնագիրը բավականին փխրուն է, քանզի չի տալիս հիմնական հարցերի՝ անջատողական տարածքների, Ուկրաինայի և Ռուսաստանի սահմանի նկատմամբ Ուկրաինայի հսկողության վերականգման և այլն, լուծումների ճանապարհը՝ դրանք թողնելով ապագային:
Մասնակիցները չփորձեցին էլ թաքցնել, որ բավականին խոչընդոտներ կան: Մերկելը համաձայնագիրը բնորոշեց՝ որպես հույսի շող, սակայն ավելացրեց, որ խոսքերը պետք է ամրապնդվեն գործերով:
Քննադատներն ասում են, որ համաձայնագիրը կօգնի Մոսկվային պահպանել սառեցված հակամարտություն՝ երկար ժամանակով:
Մոսկվան էլ հայտարարեց, որ Կիևը հսկողություն կունենա սահմանի նկատմամբ միայն այն բանից հետո, երբ կարգավորվեն մյուս խնդիրները՛՛:
Der Spiegel-ը գրում է.
Ուկրաինայի վերաբերյալ համաձայնագրի շատ կետեր մշակված էին նախորդ հանդիպման ժամանակ էլ: Ավելացվածների մեջ կարևոր են 50-կմ բուֆերային գոտու ստեղծումը, շփման գծից ուկրաինական զորքերի հեռացումը, արդյունավետ մոնոտորինգի ստեղծումը, կրակի դադարեցման հաստատումը, Ուկրաինայի Ռադայի կողմից ոչ ավել, քան 30 օրում Դոնեցկի և Լուգանսկի առանձնացված շրջաններում տեղական ինքնակառավարման ժամանակավոր կարգի ընդունումը և ամենակարևորը՝ Ուկրաինայում սահմանադրական բարեփոխումների անցկացումը, որը ենթադրելու է Դոնեցկի և Լուգանսկի առանձնացված շրջանների ապակենտրոնացում:
Եթե այս ամեն ինչն իրագործվի, ապա Եվրոպան և ԱՄՆ-ն կարող են կարգավորել հարաբերությունները Ռուսաստանի հետ և վերացնել պատժամիջոցները: Սակայն, եթե կիրակի գիշերը մարտերը շարունակվեն, ապա Մինսկում կայացած հանդիպումը կարելի է անիմաստ համարել: Ինչպես ուկրաինական բանակում, այնպես էլ անջատողականների մոտ կան ջոկատներ, որոնք ՛՛խաղում՛՛ են միայն սեփական կանոններով:
The Foreign Policy -ն գրում է.
Ուկրաինայի և Ռուսաստանի (բառացի այսպես է ասվում հոդվածում) միջև կրակի դադարեցումը, որը ողջունվել է ԱՄՆ նախագահի կողմից, շատերը կարծում են, որ Պուտինի հաղթանակն է, սակայն այն կօգնի Ուկրաինային խուսափել տնտեսական կոլապսից՝ թույլ տալով նրան դրամական հոսքեր ունենալ և փրկել տնտեսությունը վերջնական քայքայումից:
The Guardian-ի լրագրող Անգուս Ռոսկբորոն ( նախկինում ռուսական կառավարության խորհրդական, 2006-2009) գրում է, որ Պուտինն ու Պորոշենկոն դժվարությամբ միմյանց ձեռք սեղմեցին, և այն փաստը, որ քննարկումը շարունակվեց մի ամբողջ գիշեր, տեղիք է տալիս մտածել, որ նրանց ստիպեցին գնալ զիջումների, որոնք երկուսին էլ դուր չեն գալիս: Դա նաև նշանակում է, որ համաձայնությունը, որը վերջապես ձեռք բերվեց, շատ փխրուն է և բարակ մազից է կախված:
The Christian Science Monitor-ը գրում է.
Ներկայումս ռուս-ուկրաինական կոնֆլիկտն այլընտրանքային լուծում է պահանջում, ինչի մասին է վկայում միջնորդների ընտրությունը:
Մինսկյան առաջին համաձայնագիրը կնքվեց ԵԱՀԿ-ի միջնորդությամբ՝ կազմակերպության, որը խորհրդանշում է համամարդկային արժեքներ, որոնք վեր են ազգային արժեքներից, իսկ երկրորդ համաձայնագիրը՝ ԵՄ-ի, որը ցանկանում է միավորել պետություններն ընդհանուր հետաքրքրությունների, միասնական արժույթի և բաց սահմանների գաղափարի շուրջ, երկու հիմնական լիդերների միջնորդությամբ:
Կպահպանվի արդյոք հրադադարի ռեժիմը հարցին, պարբերականը պատասխանում է, որ դա կախված է , թե Պուտինը, ով ծայրահեղ ազգայնական է, իր երկրի ապագան կասոցացնի ԵՄ-ի և ԵԱՀԿ-ի նման կազմակերպությունների իդեալներին հավատարիմ լինելու հետ, թե ոչ: Այն, որ Պուտինն ընդունում է այդ կազմակերպություններին որպես միջնորդ կողմ, արդեն հուսադրող է:
