Միասին լինելու Արցախ
Մի ամիս առաջ գրել էի մի նյութ՝ «վախեր և երազանքներ»: Խոսքը միասնական մի պատկերի մասին էր, որը երազում եմ տեսնել օգոստոսի 6-ին՝ Ստեփանակերտի մարզադաշտում: Դրանից հետո տեղի ունեցած քննարկումներից հասկացա, որ իրականում մեր հին ու նոր քաղաքական գործիչների մի էական մասն ապրում է վախերով, ու քչերն են, որ ապրում են երազանքներով: Սա է իրականությունը:
Այսօր մի քայլ էլ կանեմ երազանքիս ճանապարհին։ Մի անգամ էլ կփորձեմ ու հրապարակավ կդիմեմ Հայաստանի և Արցախի ներկա ու նախկին բոլոր նախագահներին, բոլոր վարչապետերին ու Աժ բոլոր նախագահներին՝ հնարավորինս անել ներկա գտնվելու 7-րդ Համահայկական Օլիմպիական խաղերի բացման արարողությանը։ Եկե՛ք Արցախ, պարոնայք։ Միասի՛ն եկեք։
Առավել վստահ եմ, որ երջանկահիշատակ Վազգեն Սարգսյանը, Կարեն Դեմիրճյանը, Անդրանիկ Մարգարյանն ու Լեոնարդ Պետրոսյանը և Արթուր Մկրտչյանը և Կարեն Բաբուրյանը միայն կողջունեին այս երազանքը, կնայեն հեռվից ու կժպտան բոլորին։ Հուսամ, որ մեր Վեհափառներն էլ ամեն օր իրենց աղոթքներում մաղթում են, որ մեր երազանքները կյանքի կոչվեն։
