Վերադարձ, թե՞ վերադարձի իմիտացիա:
Արցախցիների վերադարձի հարցը միանշանակ պատասխան չունի, և պետք չէ անվերապահորեն խոսել դրա շահավետության մասին: Եթե այս ողջ էպոպեան սահմանափակվելու է սոսկ մի քանի հազար ճարահատյալ արցախցիների վերադարձով, որոնք ամխուսափելիորեն վերածվելու են իտեգրացիոն պատանդների, ինչի դիմաց ադրբեջանական կողմն արդեն «լեգիտիմ» իրավունք է ձեռք բերելու տասնապատիկ անգամ ավել «փախստականներով» բնակեցնելու՝ սկզբի համար Սյունիքը և ստանալու Նախիջևանն իրենց կապող առնվազն 4 ճանապարհ և այլն, իսկ մյուս արցախցիները «սեփական կամքով» (հիշեք բռնագաղթից հետո Արցախ այցելած ՄԱԿ-ի դիտորդական առաքելության նենգ եզրակացությունը) այդպես էլ զրկված կլինեն իրենց տներից ու կայքից, ապա ինքերդ գնահատեք իրավիճակը:
Վերադարձը պետք է լինի միայն Արցախի անկախությունը ճանաչելով կամ գոնե սեղմ ժամկետում լրացուցիչ հանրաքվե անցկացնելու միանշանակ պարտավորությամբ՝ ՄԱԿ-ի երաշխավորությամբ: Շա՞տ են արտաքին ուժերը տենչում վերադարձ, խնդրեմ: Վերադարձի իմիտացիա հիշեցնող մյուս տարբերակները սոսկ հակահայկական սցենարներ են, որոնք հանգեցնելու են Հայաստանի ազգագրական կազմը արմատապես վերափոխելուն՝ դրանից բխող հանրահայտ հետևանքներով հանդերձ:
Հ.Գ. Արցախցիները չեն կարող անորոշ կարգավիճակով շարունակել իրենց գոյությունը՝ կամ ՀՀ քաղաքացի են կամ փախստական, ապաքաղաքացիությունը միջազգային իրավունքի կոպտագույն խախտում է ....
ՀՀ Արդարադատության նախկին նախարար Գևորգ Դանիելյան
