Իրաքում ու Սիրիայում Իսլամականների շարքերը համալրվում են Կովկասից ու Միջին Ասիայից ներթափանցած գրոհայիններով: Գործելով երկու քաղաքակրթությունների խաչմերուկում, Ռուսաստանի տարածքից ժամանող գրոհայինները այս գլոբալ հակամարտությունում գրավում են շատ կարեւոր դեր:
2014թ.-ի հունիսին ստեղծված Իրաքի ու Լեւանտի պետության առաջնորդները հայտարարեցին խալիֆաթի կազմավորման մասին: Պետության անունը պետք է համահունչ լիներ յուրաքանչյուր մահմեդականի համար, ուստի այն վերանվանվեց Իսլամական պետություն: Կազմակերպությունը շեշտեց, որ բոլոր մահմեդական երկրները պետք է սատարեն խալիֆաթին, որ նպատակ է հետապնդում իր դրոշի ներքո համախմբել Թուրքիայի, Մերձավոր Արեւելքի, Մաղրիբի, ինչպես նաեւ՝ Կովկասի, Իրանական բարձրավանդակի ու Միջին Ասիայի բոլոր հավատացյալ մուսուլմաններին:
Իսլամական պետության աճող հեղինակության մասին է վկայում նրա շարքերի պարբերաբար համալրման գործընթացը: Աշխարհի տարբեր անկյուններից Սիրիա ու Իրաք են ժամանում հազարավոր գրոհայիններ: Անհավատների դեմ պատերազմի են մեկնում Մեծ Բրիտանիայի, Գերմանիայի Ֆրանսիայի ու մի շարք այլ երկրների քաղաքացիներ, ինչն արեւմտյան հասարակության ու լրատվամիջոցների տագնապն է առաջացնում:
Պարզվում է՝ մարտի դաշտը ամենաշատը համալրում են Կովկասից ներթափանցած կամավորները՝ հիմնականում Չեչնիայի ու Դաղստանի գրոհայինները, որոնց անվանում են «շիշանի»: Խալիֆաթում նրանք զբաղեցնում են հրամանատարական ֆունկցիաներ: Բացի այդ, գնալով աճում է միջինասիական երկրներից ժամանող կամավորների թիվը:
Սիրայում ու Իրաքում ջիհադի դուրս եկած տարբեր ազգությունների ներկայացուցիչների մասնակցությունը կարելի է համարել քաղաքակրթությունների բախման կարեւոր գործոն: Դա ոչ միայն երկու ճակատների՝ Արեւմուտքի ու մահմեդական աշխարհի բախումն է, ինչպես սիրում են ներկայացնել արեւմտյան լրատվամիջոցները, այլ այն, որ հակամարտությանը մասնակցում է երրորդ ուժը՝ քաղաքակրթությունների բախման ընթացքում հետեւողական նպատակին հասնելու վճռականությամբ: Գտնվելով երկու քաղաքակրթությունների խաչմերուկում, Ռուսաստանի տարածքից ներթափանցած գրոհայինների դերը աննախադեպ է այս գլոբալ հակամարտությունում, ուստի Հյուսիսային Կովկասի ղեկավարությունն ու Կրեմլը բնականաբար անհանգստության պատճառներ ունեն իրենց ազդեցության ոլորտներում գտնվող տարածքների անվտանգության առումով:
Սակայն Ռուսաստանը ձեռնամուխ է եղել հակահարձակման. Ստեղծում է այլընտրանք՝ Եվրաասիական ինտեգրման միջոցով տարածել իր հզորության վերականգման գաղափարը: Նման այլընտրանքը նպատակ ունի հակակշիռ դառնալ մահմեդական ահաբեկչության դեմ պայքարում, ինչպես նաեւ խթան հանդիսանալ նախկին ԽՍՀՄ-ի մեջ մտնող երկրների համար՝ չանդամագրվելու արեւմտյան կառույցներին: Միառժամանակ, Մոսկվան ամրապնդում է իր հարավային սահմանները ու պահպանում մարտունակությունը՝ տարածաշրջանում կազմակերպելով լայնածավալ զորավարժություններ:
