Ընթերցանության ժամ. Սիլվիա Փլաթ

Մեր մտքի լույսն է սա՝ պաղ, հանց մոլորակ,

Մտքի ծառերը սև են, լույսը՝ կապույտ:

Խոտը իր տիրությունը հեղում է ներբաններիս տակ,

ասես Աստված եմ ես,

կծում է ծունկս և մեղմ փսփսում:

Ծխակոլոր ու ոգեղեն մշուշը ճնշում է վայրը,

ուր իմ տարածքը միայն  տապանաքարով է նշված:

Հիմա չգիտեմ, թե ուր կարող եմ գնալ:

Լուսինը դարպաս չէ: Լուսինը իրական դեմք է:

Նման է սպիտակ բռունցքի՝ ճերմակ, սաստիկ վրդովված:

Իր հետևից տանում է ծովը ասես մութ ոճիր.

սակայն լուռ է՝

ինչպես օ տառը՝ բերանը բաց, ապշած, հուսաբեկ:

Ես բնակվում եմ այստեղ:

Ամեն կիրակի զանգերը երկու անգամ ցնցում,

ահագնացնում են երկինքը,

ուր հսկա լեզվակները հաստատում են Հարության խորհուրդը

և վերջին պահին ճչում իրենց անունը:

Կարմրածառը վեր է խոյանում:

Գոթական է կերպարը նրա:

Մեր հայացքը ակամա փնտրում է նրա սաղարթը

և լուսին գտնում խորքերում:

Լուսինն իմ մայրն է: Նա անուշիկ չէ Մայրամի նման:

Նրա կապույտ հագուստը փոքրիկ բվեր,

չղջիկներ է թռցնում երկինք:

Ձգտում եմ հավատալ՝ սրբապատկերը, մոմի լույսից վեհացած,

կթեքի երեսը, տխուր աչքերը կսևեռի միայն իմ վրա:

Ես վայր եմ ընկել այս խորքերը:

Ամպերը բողբոջում են կապտափայլ,

խորհրդավոր լուսատուների երեսին:

Սրբերը տաճարում լրիվ կապտագույն են,

նրանց նուրբ ոտքերը սահում են նստարանների վրա:

Բայց լուսինը՝ կույր, անտարբեր, ճաղատ է և անընտել.

Եվ կարմարծառը սևն է պատգամում, խավարն ու անդրրը չարագուշակ:

թարգմանությունը Արտեմ Հարությունյան