Իհարկե, շատերը այդ վիճակը համարում են լոկ թյուրիմացություն, որը հաջորդ անգամ չի կրկնվի: Սակայն ոմանց համար հասարակության առջև այդ վախը լուրջ խնդիր է, որը հաղթահարել հնարավոր չէ:
Ինչպես տարբերել սոցիալական վախը սոցիալական ֆոբիայից` սևեռուն վախից:
Եթե նման վիճակ ծագում է երբեմն, իսկ հուզմունքն արագ անցնում է, ապա անհանգստանալու կարիք չկա: Դա լոկ արձագանքն է տհաճ վիճակի, որը և բարձրացրել էր անհանգստության մակարդակը: Եթե վերոնշյալ հանգամանքները պատահում են շատ հազվադեպ, սակայն նման ապրումների մասին մտքերը հանգիստ չեն տալիս և ստիպում են խուսափել մարդկանց հետ շփվելուց կամ հասարակական վայրեր հաճախելուց, ապա կարելի է վստահորեն ասել սոցիաֆոբիայի առկայության մասին:
Սոցիաֆոբիան շրջապատող մարդկանց կողմից կշտամբանքի արժանանալու վախն է, որը կրում է սևեռուն բնույթ:
Հաճախ սոցիաֆոբիան չի ընկալվում որպես վախ, այլ ի հայտ է գալիս որպես անցանկալի, մերժված լինելու զգացում կամ սոցիալակամ բնույթի խնդրի լուծում: Օրինակ, դա կարող է լինել բողոք աշխատանքի ընդունվելիս տեստավորման ենթարկվելու, հիվանդանոց գնալու կամ բժշկին տուն կանչելու դեմ, խանութ կամ ռեստորան, սպորտդահլիճ կամ լողավազան գնալու անվճառականություն կամ խուճապ:
Երբեմն հասարակության առջև վախը բացահայտվում է կաշկանդվածությամբ, ձեռքերի դողով, կարմրությամբ, քրտնելով, սրտխառնոցով, գլխապտույտով, արգելակմամբ:
Մի շատ դեպքերում վախն ի հայտ է գալիս օտարի ներկայությամբ ուտելիս, հեռախոսային խոսակցության ժամանակ, հանրային զուգարանից օգտվելիս, քաղաքային տրանսպորտում երթևեկելիս, սեռական հարաբերությունների և այլ իրավիճակներում:
Մարդիկ, ովքեր տառապում են սոցիաֆոբիայով ձգտում են լավ տպավորություն թողնել շրջապատի վրա, սակայն միաժամանակ կասկածում են, որ իրականում դա իրենց հաջողվում է: Օրինակ, անթերի աշխատելով ջանում է կանխել գործընկերների կամ պետի քննադատությունը: Նա երբեք չի ասի «ոչ», նույնիսկ եթե խնդրանքը հակասի նրա հետաքրքրություններին և ցանկություններին: Եվ տանն էլ նա զիջում է բոլորին և ամեն ինչում:
