Մեկ օրվա ընթացքում կառավարությունում տեղի ունեցավ երկու հրաժարական, որը կարծում ենք՝ կառավարման և կադրային քաղաքականության որոշակի քաոսի հետևանք է։ Առաջին փոխվարչապետի մամուլի քարտուղար Կարպիս Փաշոյանը դարձավ ապրիլյան պատերազմին վերաբերող իր ոչ այնքան պարկեշտ, սկանդալային հարցազրույցի զոհը։
Կարպիս Փաշոյանը, որպես պատմաբան և քաղաքացի, անշուշտ սեփական կարծիքն ունենալու իրավունք ունի, որը կարող է նույնիսկ ոչ պոպուլյար լինել, բայց ամբողջ խնդիրն այն է, որ խոսնակի կարգավիճակը որոշակիորեն սահմանափակում է նրա խոսքի ազատությունը։ Հեղափոխությունն ու ժողովրդավարությունը պետք չէ շփոթել ամենաթողության և անպատասխանատվության հետ։ Նույնը վերաբերում է երեկ հրաժարական ներկայացրած վարչապետի աշխատակազմի գործերի կառավարիչ Գևորգ Աճեմյանին, ով, անշուշտ, ունի դավանանքի ազատության իրավունք, սակայն նվազագույնը պատշաճ չէր պետական լիազորություններն օգտագործել իր աղանդի, հավատակիցների տնտեսական լոբբինգով զբաղվելու համար։
Սակայն, մեծ հաշվով, խնդիրը Փաշոյանն ու Աճեմյանը չեն. նրանց անհաջող պատմություններն ընդամենը հետևանքներ են հետհեղափոխական Հայաստանում արձանագրված ավելի գլոբալ, կոնցեպտուալ բացթողումների, որոնք արդեն իրենց զգացնել են տալիս, թեև կառավարությունը չի հասցրել ամբողջովին բոլորել իր գործունեության անգամ երկու ամիսը։
Մանրամասն՝ 1in.am
