Երկարաժամկետ ծրագրերը լավ բան են։ Իրոք։ Բայց միշտ լինում է մի «դավադիր» բան, որը թույլ չի տալիս հրճվել լուսապայծառ ապագայի տեսիլով։ Այդ դավադիրը «ինչպես» հարցն է։ Ու այդ հարցը չի հանդարտվում, քանի դեռ չի տեսնում այն «այսօրը», որից ծնվելու է «վաղը», որից էլ՝ երկարաժամկետ ծրագրի թիրախ «ալօրը»*։
Իսկ այսօր ի՞նչ ունենք։ Իշխանության կողմից խրախուսվող «սևսպիտակիզմ» ու «իրավական սյուռռեալիզմ», պետական ապարատի ցածր ու նվազող արդյունավետություն, անհասկանալի միջազգային հանձնառություններ, ու բառեր, բառեր, բառեր։
* ալօր - Արցախի բարբառով՝ «վաղը չէ մյուս օրը»
ՀԳ. 5 միլիոնի մասով՝ ասեք ինձնից կոնկրետ ինչ է հասնում։
Ռուբեն Մելիքյան
