Հայաստանում վերջին շրջանում բավականին զարմանալի դեպքեր են տեղի ունենում՝ մանավանդ լրագրողական աշխարհում, սակայն լրագրողական նոր ժանրի ձևավորումն անցավ անգամ զարմանքի հնարավոր շեմը: Այդ ժանրը պայմանականորեն կարող ենք անվանել ինքնահարցազրույց, երբ լրագրողը պատասխանում է ինքն իր հարցերին: Բավականին ծանր ժանր է իրականում, քանզի լրագրողն ամեն կերպ փորձում է դուրս բերել զրուցակցից այն խոսքերը, որոնք վերջինս ակնկալվում է, որ պետք է ասի: Կան դեպքեր, սակայն, որ լրագրողի անգամ ամենաեռանդուն ջանքերն այդ ուղղությամբ չեն արդարացվում, ինչի արդյունքում էլ ստացվում է հենց վերոնշյալ լրագրողական նոր ժանրին՝ ինքնահարցազրույցին, բնորոշ նյութ: Ցավակցում ենք մեր բոլոր այն կոլեգաներին, ովքեր այս կամ այն պատճառով ստիպված են բախվել այնպիսի բարդ դեպքերի, երբ միակ ելքը լրագրողական նոր ժանր հորինելն է:
Ստորև ներկայացնում ենք այդ նորագույն ժանրին պատկանող երևի թե առաջին, հուսանք՝ վերջին, ՛՛ստեղծագործությունը՛՛ (Ֆոտոլրագրող Գագիկ Շամշյանը զրուցել է 29-ամյա Մարտուն Կարապետյանի` «Կյաժ Մարտունի» հետ):
Շամշյանը հարցնում է՝ դուք երբևիցե Մհեր Սեդրակյանի հետ շփում ունեցե՞լ եք, ճանաչո՞ւմ եք:
«Կյաժ Մարտունի» պատասխանը՝ դե իհարկե շփում չեմ կարող ունենալ Սեդրակյան Մհերի հետ, շատ սիրում եմ, շատ հարգում, մոտիկ չեմ կարա ասեմ, որովհետև չեմ պատկերացնում, բայց էն որ.. ինքը մեր համար ամեն ինչ ա, սենց կարամ ասեմ, ծնող, ամեն ինչ, կարան դրա հետ կապեն, կարան շատ տեսած լինեն իրա հետ , կարան դրա համար վերագրեն, որ ես իրա ախրանիկն եմ, ոնց որ բոլոր Էրեբունցիք... (շարունակությունը տեսանյությում)
Ամբողջական հոդվածն այստեղ
