Հայ փորձագետները շարունակում են հարցազրույցներ տալ ադրբեջանական մամուլին, ինչը հատկապես այս փուլում ինձ համար, մեղմ ասած, անհասկանալի է: Ո՞րն է դեպի ադրբեջանական մամուլ այսպիսի մղման պատճառը: Ֆեյսբուքյան իր էջում այսպիսի գրառում էր արել քաղաքագետ Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանը՝ որպես օրինակ նշելով մի քանի անուններ և հավելելով, որ haqqin.az-ը վաղուց արդեն տեղեկատվական գործոն է դարձել ոչ միայն Ադրբեջանում, այլև Հայաստանում։ Այդ թվում՝ ի շնորհիվ հայ փորձագետների ջանքերի: Ինչո՞վ է վտանգավոր այս տենդենցը, ի՞նչ կարելի է ասել այդ գործիչների քայլի մասին, այս և մի քանի այլ հարցերի մասին Analitik.am-ի թղթակիցը զրուցել է քաղաքագետ Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանի հետ.
-Պարոն Մելիք-Շահնազարյան, ինչո՞ւ է վտանգավոր այն, որ հայ փորձագետները հարցազրույցներ են տալիս ադրբեջանական կայքերին:
-Եթե մենք խոսում ենք թշնամանքի և պատերազմի մասին, պետք է հասկանանք, որ այն դրսևորվում է ոչ միայն սահմանին, այլ նաև մեր կենսագործունեության մնացած ոլորտներում, առավել ևս՝ տեղեկատվական դաշտում: Երբ հայ փորձագետները խոսում են ադրբեջանական լրատվամիջոցների հետ, առնվազն բարձրացնում են դրանց հեղինակությունը միջազգային ընկալումների տեսակետից: Այսինքն, ըստ էության, ստեղծում են մի հարթակ, որտեղ կա և ադրբեջանական և հայկական դիրքորոշում, դրանով միջազգային դիտորդների աչքին մի քանի անգամ բազմապատկելով այդ հարթակի արժեքը՝ լավ հասկանալով, որ միևնույնն է այդ հարթակներն անկողմնակալ տեղեկություն չեն տարածելու և շարունակելու են իրենց քարոզչությունն իրականացնել՝ գործելով հայկական շահերի դեմ: Այս կերպ ուժեղացնում են թշնամու տեղեկատվական գործիքները, որոնք գործում են հենց հայկական պետական շահի դեմ: Սա է իմ մտահոգության հիմնական պատճառը, բայց կան այլ հարցեր, որոնք բարոյականության դաշտում են, և ես չեմ ցանկանում դրանք հանրային քննարկման թեմա դարձնել:
-Պետք է ասեմ, որ մենք խոսել ենք ադրբեջանական ԶԼՄ-ներին հարցազրույցներ տվողներից մի քանիսի հետ և նրանցից մեկն ասաց, որ այդ կերպ ինքը ցանկանում է ադրբեջանական հասարակությանը հասցնել իրականությունը: Այս մասով ի՞նչ կասեք:
-Ադրբեջանական հասարակությանը տեղեկատվություն հասցնելու խնդիր մենք չունենք: Նույն համացանցում ինֆորմացիա կա ամեն ինչի մասին: Պարզ է` մեր թշնամին էլ է ցանկանում տեղեկություններ ստանալ, թե ինչ է կատարվում: Այդ նպատակով, ինչպես մենք ենք մտնում նրանց կայքեր տեսնելու համար, թե ինչ են տարածում, այնպես էլ նրանք են մտնում հայկական տեղեկատվական ռեսուրսներ ինֆոմացիա ստանալու համար: Այսինքն, եթե ադրբեջանական հասարակութանն ինչ-որ բան հասցնելու խնդիր կա, դա շատ հեշտությամբ կարելի է անել մեր տեղեկատվական գործիքների միջոցով և այդ կերպ նաև ուժեղացնել դրանք:
Ինչ վերաբերում է Ձեր նշած արդարացումներին, ապա նույնիսկ ամենաստոր արարքը կարելի է ինչ-որ շղարշով ներկայացնել՝ համոզելով, թե արվում է այս ինչ բանի համար: Ես կարդում եմ այդ հարցազրույցները, տեսնում եմ, թե ինչ բովանդակությամբ են դրանք և վստահորեն պնդում եմ , որ դա այն ճանապարհը չէ, որի միջոցով կարելի է ազդել թշնամու հասարակության վրա: Վերջին հաշվով կարող ենք վստահ լինել, որ այն տեղեկությունները, որոնք կարող են վնաս հասցնել ադրբեջանական պրոպագանդային, չեն հայտնվելու այդ լրատվամիջոցներում, այնտեղ հայտնվում է միայն այն, ինչն ադրբեջանցիներն են ցանկանում:
-Կարծում եք՝ հնարավոր է աղավաղե՞ն այդ հարցազրույցները:
-Պարտադիր չէ, ուղղակի չեն հրապարակի այն մասը, որն իրենց պետք չէ:
-Պարոն Մելիք-Շահնազարյան, խոսենք նաև սահմանում տիրող իրավիճակի մասին: Ինչո՞վ եք պայմանավորում երկու օր առաջ տեղի ունեցած սրացումները:
-Ամեն ինչ տրամաբանական է՝ հայերի և ադբեջանցիների միջև գոյությոն ունի թշնամանք և պատերազմ: Պատերազմը քառօրյա չէ, ինչպես մենք ասում ենք: Այն վերսկսվել է ապրիլի 2-ի և շարունակվում է մինչ օրս, իսկ դա նշանակում է, որ կլինեն սրացումներ, կարող են լինել ավելի բարդ իրավիճակներ և այլն:
-Իսկ եթե այսպես շարունակվի, հնարավո՞ր է հայաստանյան իշխանությոններն անեն այն, ինչի մասին ապրիլի կեսերին խոսվեց: Խոսքը վերաբերում է Հայաստանի և Արցախի միջև ռազմաքաղաքական փոխօգնության համաձայնագրին և Արցախի ճանաչմանը:
-Ես կարծում եմ, որ այդ պահը եկել է, ավելին՝ մենք արդեն ուշացնում ենք: Այո, պետք է քաղաքական դաշտում մեր քայլերը համարժեք լինեն դրան, ինչ կատարվում է սահմանին: Այսօր մենք ունենք Արցախի անկախությունը ճանաչելու անհրաժեշտություն: Ադրբեջանական կողմն ամեն ինչ անում է դրա համար, և սա այն դեպքն է, որ պետք է հենց այդպես էլ անել: Եթե մինչև օրս Արցախի չճանաչումը քաղաքական զիջում էր Ադրբեջանին բանակցային գործընթացը պահպանելու համար, ապա այսօր դա ևս մեկ քայլ կլինի, որը թույլ կտա ապագայում նստել և բանակցությունների միջոցով ինչ-որ բան պայմանավորվել: Ուշացնում ենք, իսկ ադրբեջանիցները եզրակացնում են, որ մենք փակուղում ենք:
-Եթե ճանաչենք Արցախը, ո՞ր սահմաններով ենք դա անելու: Ինչու եմ սա հարցնում, որովհետև ԱԺ փոխխոսնակ Հերմինե Նաղդալյանը երկու օր առաջ, նկատի ունենալով հայտնի շրջանները, հայտարարեց, որ ադրբեջանական հողերը մեզ պետք չեն:
-Եթե ես խոսում եմ ճանաչելու մասին, ապա նկատի ունեմ այն սահմաններով, որոնք այսօր կան: Որևէ բաժանում չեմ դնում:
Ինչ վերաբերում է Հերմինե Նաղդալյանին, ապա նա չի հասկանում՝ ինչի մասին է խոսում, նա կոմպետենտ չէ, իր տեղում չի գտնվում, չի պատկերացնում՝ ինչ է կատարվում, չի հասկանում ոչ քաղաքական, ոչ ռազմական գործընթացները և խոսում է բաներ, որոնց մասին առնվազն պատկերացում չունի:
-Վտանգավո՞ր չէ նման մարդուն ԵԽԽՎ-ում հայկական պատվիրակության ղեկավար ունենալու փաստը:
-Վտանգավոր է...
