ԱՄՆ Նախագահ Օբամայի օգնականները արդեն չեն կարողանում ապրել առանց Ռուսաստանի նկատմամբ կիրառվող պատժամիջոցների մասին ամեն առավոտ հայտարարողի ձայնի: Երևի հենց դրանից էլ նրանք իրենց հերոս են զգում և «հաղթանակի» շունչը վայելում: Այդ «լուրջ» պատժամիջոցները մահացու են հենց Օբամայի համար, այլ ոչ թե Մոսկվայի:
Անհնար է հավատալ սառը պատերազմին, երբ 2010 թվականի նոյեմբերին Նախագահ Վլադիմի Պուտինը Գերմանիայի հետ տնտեսական համագործակցության պայմանագիր կնքեց և հարկ է նշել, որ Գերմանիան Ռուսաստանի հետ համագործակցելու մեծ ցանկություն ուներ և էլի ունի: Սակայն այսօր Գերմանիան նույնպես Ռուսաստանի նկատմամբ կիրառում է տնտեսական և այլ պատժամիջոցներ ու հարց է առաջանում՝ սա դիվանագիտական արվե՞ստ է: Եթե խոսենք այն մասին, թե ինչպես պետք է աշխատեն իսկական դիվանագետները, ապա կարող ենք միայն ասել. «All We Need Is Lavrov»:
Ռուսաստանի նկատմամբ կիրառվող պատժամիջոցների նպատակը Վլադիմիր Պուտինին ստիպելն է խոնարհվել «գերբնական» ուժերի առջև: Տնտեսական պատժամիջոցների սահմանումը նպատակ ունի Ռուսաստանին հասցնել այն վիճակին, ինչի որ ուզում էին մի ժամանակ հասցնել Իրանին: Այս պատժամիջոցները ձեռնարկողները դեռ մինչև այժմ կարծում են, որ իրենց կմիանա նաև Պեկինը, մոռանալով, որ վերջինս շատ լավ գիտակցում է, թե կիրառվող պատժամիջոցները ինչպիսի բացասական ազդեցություն կունենան հենց Չինաստանի համար:
Ռուսաստանը շատ լավ գիտակցում է, որ Վաշինգտոնի հետ անհնար է բանակցել և գալ որևիցե համաձայնության: Ռուսաստանը նաև չի կարող աջակցել Ուկրաինայի հարավ-արևելյան շրջաններում կատարվող իրադարձություններին, քանի որ ըստ որոշ ուժերի կարծիքի, բոլորը պետք է ենթարկվեն Կիևի նոր իշխանություններին: Վաշինգտոնի նպատակներից է Ղրիմը «վերադարձնել» ՆԱՏՕ-ին, որպեսզի վերջինս կարողանա Մոսկվային դուրս մղել Միջերկրական ծովի տարածքից:
Վաշինգտոնի վերջնական նպատակը «Газпром»-ի և ԵՄ-ի միջև համագործակցության խզումն է: Ռուսաստանը բավականին մեծ հնարավորություներ ունի այս ամեն ինչին պատասխան տալու, սակայն դեռ լռում է:
Եթե Սպիտակ տունը և ԱՄՆ-ի պետդեպարտամենտը իրոք քաջություն ունենային տեսնել, թե Ռուսաստանը ինչպես է կարողանում կարգավորել իր հարաբերությունները ԵՄ-ի հետ, ապա Կրեմլը արդեն այդ քայլն արած կլիներ:
Ռուսաստանը հարգանք է ակնկալում Արևմուտքից, որը 1991 թվականից սկսած Մոսկվայի հետ ուներ շատ լավ հարաբերություններ և վերաբերվում էր ոչ միայն որպես «միջազգային հարաբերություններում անկախ և ակտիվ մասնակցի», այլև «Արևմուտքի հետաքրքրություններին հավատարիմ գործընկերոջ, ում հարկավոր է հարգել, վստահել և պահպանել նրա հետ լավ հարաբերություններ»:
Ժամանակը ցույց է տվել, որ Վաշինգտոնը Արևմուտքի հետաքրքրությունների հետ հաշվի չի նստել և չի էլ նստում և միայն պահանջում է, որպեսզի Եվրոպան հաշվի նստի ԱՄՆ-ի հետ:
Եթե ազնիվ լինենք, ապա կարող ենք ենթադրել, որ Ռուսաստանը Վաշինգտոնին առաջարկել է իր հետ խաղալ «realpolitik», այլ ոչ թե «Մոնոպոլիա»՝ Օբաման շաշկի է խաղում, իսկ Մոսկվան՝ շախմատ:
Այս ամեն ինչի արդյունքում, կարելի է գալ մեկ եզրահանգման՝ Վաշինգտոնի նպատակն էր քաոս ստեղծել Ուկրաինայում, Ռուսաստանին դուրս մղել Միջերկրական ծովից: Վաշինգտոնի մոտ առաջինը ստացվել է, սակայն երկրորդը երբեք չի ստացվի, իսկ պատժամիջոցներով սպառնալու խաղը դեռ կշարունակվի երկար, ինչպես եղել էր Կուբայում, Իրաքում և Իրանում: