ԱՄՆ-ն մի անգամ չէ, որ աշխարհին ցույց է տվել, թե ինչպե՞ս են տեղի ունենում պատերազմները: Պարզվում է, որ Ամերիկան իր ուզածին հասնելու համար ավելի հեշտ ու էժան ճանապարհներ է գտել, որոնք կատարվում են ուրիշի ձեռքերով: Ամերիկայում գործող էլիտայի հետ աշխատում են քաղաքական գործիչներն ու դիվանագետները, նոր էլիտան կազմավորվում է թաքուն՝ դաստիարակվում են նոր առաջնորդներ, ստեղծվում տեղեկատվական նոր պաշարներ և այլն: Այժմ, պետք եկած ժամանակ, ամերիկամետ ուժերը շատ հեշտությամբ կարողանում են տապալել ինչ-որ երկրի «ոչ պիտանի» կառավարությունը և ստեղծել անկայունություն: Հենց այսպես էլ տեղի են ուենում գունավոր հեղափոխությունները, որոնք հանգեցնում են հիմնականում տվյալ երկրի անկայունությանն և թուլացմանը:
Ի տարբերություն Ամերիկայի, Ռուսաստանը մինչև հիմա աշխատում է լեգիտիմ էլիտայի հետ, այսինքն, նրանց, ում հենց ժողովուդն է ընտրել: Ամերիկան, պետք է հասկանա, որ արդեն ժամանակն է, որ վերջ տրվի այսպիսի էժանագին խաղերին և ժամանակն է, որ Սպիտակ տունը իր իրական դեմքը ցույց տա աշխարհին: Ժամանակն է պասիվ ռեժմից անցնել ակտիվ ռեժիմի:
Ռուսաստանը առաջին հերթին պետք է զբաղվի «մտերիմ շրջապատի» ստեղծմամբ՝ ԽՍՀՄ նախկին հանրապետությունների համախմբմամբ: Ռուսաստանը հենց այս հանրապետությունների հետ պետք է աշխատի և դաստիարակի ռուսամետ էլիտա: Հենց սա Ռուսաստանի հաջողության հասնելու ծրագրի մի մասն է, որը մինչև այժմ չի իրականացվում:
ԽՍՀՄ նախկին հանրապետություններից որևիցե մեկն այսօր ֆուտբոլի չեմպիոն չի դարջել, կինոփառատոների և այլ ոլորտների հաղթողներ չեն եղել, բայց չէ՞ որ այդ հաղթանակները կարող էին ԽՍՀՄ նախկին հանրապետությունների միասնականության ստեղծման մեծ գրավական լինել:
Ավագ եղբոր դերը մեծ պատասխանատվություն է, իսկ Ռուսաստանը այսօր միայն պատժում է իր կրտսեր եղբայրներին՝ իրեն չլսելու համար: Ռուսաստանը ընկերասիրություն է ակնկալում նրանցից՝ նրանց նկատմամբ ցուցաբերելով միայն անտարբերություն:
Այնուհետև Ռուսաստանը նեղանում ու բարկանումէ, երբ իր «կրտսեր եղբայրները» սկսում են ամերիկացիների կողմն անցնել: Զարմանում է, երբ նախկին ԽՍՀՄ հանրապետությունների հասարակությունը բողոքի ալիք է բարձրացնում իրենց ռուսամետ առաջնորդի դեմ: Այժմ Վրաստանի, Ուկրաինայի, Լատվիայի և Էստոնիայի ժողովուրդը ռուսների փոխարեն եվրոպացիներին են նախապատվությունը տալիս և ո՞վ է մեղավորը....պատասխանն իմանալու համար պետք չէ շատ մտածել:
Վերոնշյալ երկրները Ռուսաստանը կարող է հեշտությամբ համախմբել և դարձնել իր համար «մտերիմ շրջապատ» և հենց այդպիսով հաղթանակ տանել Արևմտյան ուժերի դեմ: Ինչքան էլ որ տարօրինակ լինի, Ռուսաստանը կարող է նույն Ամերիկայի ճանապարհով ԱՄՆ-ում և Եվրոպայում նույնպես ռուսամետություն տարածելու գործունեություն ծավալել և հասնել հաջողության: Չէ՞ որ Վաշինգտոնը արդեն ապացուցել է, որ դա ավելի էժան ճանապարհ է նպատակակետին հասնելու համար, քանի որ այժ կա համացանց:
Պետք է հասկանալ, որ Ռուսաստանը մի օր ստիպված է լինելու Ամերիկայի հետ նստել մեկ սեղանի շուրջ և բանակցություններ վարել, որպեսզի վերջինս խուսափի ապատեղեկատվության տարածումից, որը կարող է ճակատագրական լինել երկու երկրների համար էլ: Նիկարագուան, Ռուսաստանը, Եվրոպան և Ամերիկան այժմ հազիվ են իերնց վերքերը բուժում՝ առաջին տեղեկատվական պատերազմից հետո: Բայց, չնայած այս ամեն ինչին, բոլորը չգիտես ինչու գոհ են և յուրաքանչյուր երկիր իր գործով է զբաղված:
Ահա, հենց սա է իսկական իդիլլիան, այնպես չէ՞: