Վանուհի Բաղրամյանը ընդամենը 20 տարեկան է, նա այս տարի ավարտել է ՀՊՄՀ բանասիրության ֆակուլտետը: Ստեղծագործում է 12 տարեկանից և այսօր, այդ ոլորտում, հասել է բավականին մեծ հաջողությունների: Նրա ստեղծագործությունների առաջին փոքրկ ժողովածուն՝ «Տասներկու ակնթարթը», տպվել է իր ծնողների օգնությամբ, երկրորդը եղել է «Իմ խոհերը» :
Վանուհին այսօր արդեն ունի երրորդ հրատարակված ժողովածուն՝ «Արևի գույնը»:
Ստորև ներկայացնում ենք analitik.am–ի հարցազրույցը Վանուհի Բաղրամյանի հետ:
-Կպատմե՞ք մի փոքր «Արևի գույնը» ժողովածուհի մասին:
-«Արևի գույնը» կարելի է ասել, որ իմ առաջին լուրջ աշխատանքն է: Գրքի անվանումը ժողովածուի պատմվածքներից մեկի վերնագիրն է, այն նաև սերտորեն կապված է ժողովածուում ընդգրկված մյուս ստեղծագործությունների հետ:
-Ի՞նչ ստեղծագործություններ են ընդգրկված «Արևի գույնը» գրքում:
-Կան բանաստեղծություններ, արձակ գործեր, ակնարկներ, նոթեր:
-Հիմնականում ո՞ր ժանրին են պատկանում Ձեր ստեղծագործությունները:
-Ստեղծագորժում եմ և՛ չափածո ժանրում, և՛ արձակ, բայց ասում են, որ արձակը ավելի լավ է ստացվում:
-Իսկ ու՞մ օգնությամբ հրատարակվեց «Արևի գույնը» :
-Այսօր գիրք հրատարակելը այնքան էլ հեշտ չէ, բարեբախտաբար ես ունեմ իմ կողքին այնպիսի մարդիկ, ովքեր ստեղծում են այդ հնարավորությունը: Գիրքը տպագրվել է ծնողներիս օգնությամբ:
-Ի՞նչ կասեք մեր ժամանակակից գրականության մասին և մեր օրերի ստեղծագործողների ու ստեղծագործությունների մասին:
-Ժամանակակից գրականությունը միայն հայհոյախառն գրականությունը չէ, ինչպես որ շատերն են կարծում: Մեր օրերի ստեղծագործողները որքան էլ որ փորձում են իրենց հայհոյախառը ստեղծագործությունների մեջ իմաստներ դնել և դրանով արդրանալ, ես չեմ ընդունում: Կարծում եմ, որ պետք է մեր ավանդական գրականության տեսակը շարունակվի, ես չեմ ուզում, որ մենք գրականությունից հեռանանք: Այսօր այնպիսի ստեղծագործություններ են արժանանում մրցանակների, որ ապշել կարելի է: Ես ցավում եմ, որ շատ անվանի մտավորականներ այսօր ողջունում են այդպիսի ստեղծագործությունների մուտքը մեր գրականություն և հնարավորություն ու պայմաններ ստեղծում այդպիսի գործերի շարունակության համար:
